Ik heb me altijd verbaasd over hoe mager de kennis in de maatschappij over natuur is. De voeding via de media beperkt zich voornamelijk tot in het oog springende, en vaak dezelfde, soorten als reuzenpanda, leeuw of tijger, of dodo en dinosaurussen als het om uitgestorven soorten gaat.
Berichtgeving kent nauwelijks een diepere, historische context. Luchtige weetjes en berichten van incidenteel karakter voeren de boventoon, ontdaan van hoe deze in een groter geheel passen, zoals dat bij bijvoorbeeld gezondheidszorg of economie meestal wel duidelijk wordt.
Een theorie over het ontbreken van een natuurhistorisch bewustzijn werd in 1995 geïntroduceerd, het shifting baseline syndrome. Dat ‘syndroom’ vormde voor mij het aanknopingspunt om natuurhistorische informatie uit, bijvoorbeeld, onderzoek aan fossielen, duizenden jaren oude kookplaatsen, menukaarten en reisverslagen van ontdekkingsreizigers op een rijtje te zetten, en te vergelijken met hoe er tegenwoordig over natuur wordt gedacht. De blinde vlek over natuurhistorie die daaruit voortkwam bleek groot, heel groot. Inmiddels is druk 4 van Natuuramnesie verschenen (juli 2024) en is die blinde vlek wat kleiner geworden.
”Natuuramnesie staat vol met verbijsterende verhalen
Fries Dagblad
”helder geschreven boek
Historiek
”een belangwekkend boek
Reformatorisch Dagblad
Reserveren”de schrijfstijl is glashelder en meeslepend
De Visdief - alles over vogels kijken
